Pinguïns

Vergeet pinguïns in pakken, dansend op Broadway. In Antarctica vind je de echte pinguïns: stoere, grappige en super coole vogels die de ijzige wereld tot hun thuis maken. Keizerspinguïns, de baasjes van de Zuidpool, sjouwen met hun gele koppen vol zelfvertrouwen rond. Adéliepinguïns, met hun kuifjes in de wind, zorgen voor de nodige chaos met hun guitige streken. En vergeet de kleine dwergpinguïns niet, die met hun flinke snavels dapper de oceaan trotseren.

Deze vogels zijn niet van suiker. Ze jagen op vis, duiken meters diep in het ijskoude water en glijden met gestroomlijnde lichamen door de golven. Pinguïns zijn echte survivors. In hun kolonies is het altijd druk. Pinguïns kletsen met elkaar, zorgen voor hun jongen en beschermen hun territorium. Het is een fascinerende wereld, waar je urenlang naar kunt kijken. Pinguïns in Antarctica: ze zijn grappig, stoer, mooi en inspirerend. Een bezoek aan deze vogels is een onvergetelijke ervaring.

Cassidy-Mills-on-Unsplash

© Cassidy Mills / Unsplash

Antarctica: een ijzige woestenij waar de temperatuur tot -89°C kan dalen. Wie zou hier kunnen overleven? Pinguïns! Zeven soorten van deze fascinerende vogels trotseren de extreme kou van Antarctica. De keizerspinguïn is de koning van de kou. Met zijn dikke verenkleed, isolerende vetlaag en efficiënte stofwisseling kan hij temperaturen tot -60°C aan. De Adéliepinguïn is iets kleiner, maar net zo dapper. Hij heeft speciale veren op zijn voeten die als sneeuwschoenen fungeren.

De 7 Pinguinsoorten die voorkomen op Antarctica

Kinbandpinguïn

Kinbandpinguïn

Er zijn tegenwoordig gemiddeld 5 miljoen Kinbandpinguïn paartjes. Dit is de op een na grootste populatie pinguïns in het zuidelijk halfrond. Deze pinguïn leeft in de sub Antarctica, de Antarctische eilanden en de Antarctische Peninsula. Ze worden 68 cm. lang en wegen 4,5 kilo. De Kinbandpinguïn broedt tussen de maanden december - maart.

Koningspinguïn

Koningspinguïn

De koningspinguïn is de op een na grootste pinguin in de Antartica. Deze pinguïn word 95 cm. lang en weegt 15 kilo. Je vindt ze op de sub Antarctische eilanden. De grootste kolonie koninspinguïns leven in Zuid Georgia. Ze broeden tussen de maanden november - januari waarbij ze elke drie jaar een kuiken krijgen.

Adelinepinguïn

Adelinepinguïn

De Adélie pinguïn is een van de twee pinguïn soorten die te vinden zijn in het zuidelijk halfrond. Ze leven in het zuidelijke poolgebied, bij de Antarctische en de sub Antarctische eilanden. Er zijn in totaal circa 2,5 miljoen Adélie pinguïnparen. Deze pinguïn soort wordt 70 cm lang en weegt 4,5 kilo. Ze broeden tussen de maanden november - februari
© Martha de Jong - Lantink | flickr

Rotsspringerpinguïn

Rotsspringerpinguïn

Dit is de kleinste pinguïn onder de pinguïnsoorten. Deze ukkies worden 55 cm. lang en wegen 2,5 kilo. Ze leven op de Falklandeilanden en ten noorden van de Antarctische continent. Er zijn nog circa 1,8 miljoen rotsspringpinguïns, maar hun aantallen nemen helaas dramatisch af. Bij sommige koloniën al met 40% en bij anderen zelfs met 94%.

Keizerspinguïn

Keizerspinguïn

Dit is de grootste pinguïnsoort op Antarctica. De keizerspinguïn kan 12,15 lang worden en 30 kilo wegen. Deze pinguïn zie je overigens in de film Happy Feet.

De keizerspinguïn leeft het meest zuidelijk van alle pool pinguïns. Je kunt ze vinden op oost Antarctica. Er zijn circa 238.000 broedende paartjes en 595.000 individuele keizerspinguïns. Deze pinguïns broeden in de maanden april - december.

Ezelspinguïn

Ezelspinguïngin

De ezelspinguïn is de meest noordelijk levende pinguïn. Ze leven op de Falklandeilanden en ten zuiden van de Antarctische eilandengroepen. Ze worden 71 cm lang en wegen 5,5 kilo. Ezelspinguïns broeden tussen de maanden december - maart. Er zijn tegenwoordig nog maar 320.000 parende ezelspinguïns. Op de sub-Antarctische eilanden nemen hun aantallen schrikbarend af. Vermoedelijke oorzaak hiervan is de overbevissing.

Macaronipinguïn

Macaronipinguïn

Er zijn maar liefst 9 miljoen broedende paren Macaronipinguïns. Dit is de grootste populatie pinguïns die er is. Ze leven op de sub Antarctische eilanden, voornamelijk bij de Heard eilanden en South Georgia. Macaronipinguïns zijn 68 cm. lang en wegen 4,5 kilogram. Ze broeden tussen de maanden december - maart. Hun aantallen gaan helaas achteruit.

De ontdekking van de pinguïn

In de 15e eeuw, toen Europese ontdekkingsreizigers de wereldzeeën bevoeren, stuitten ze op wonderlijke nieuwe wezens. Een van de meest fascinerende was de pinguïn.

Drie Portugezen worden gecrediteerd met de ontdekking van de pinguïn:

Bartolomeu Diaz: In 1488 rondde hij Kaap de Goede Hoop en zag mogelijk Afrikaanse pinguïns.
Ferdinand Magelhaes: In 1520 landde hij in Patagonië en beschreef "grote vogels die niet vliegen" (waarschijnlijk Magelhaenpinguïns).
Vasco da Gama: In 1497 observeerde hij "vreemde vogels" in Mosselbaai (mogelijk Afrikaanse pinguïns).

De Europeanen waren verbaasd over deze unieke vogels. Ze konden niet vliegen, maar zwommen met gratie en liepen met een waddende gang. Hun verenkleed was vreemd, met zwart-witte kleuren en een oranje snavel. De ontdekking van de pinguïn was een moment van wonder en fascinatie.

Bouw

Pinguïns, die fascinerende vogels die niet kunnen vliegen maar wel sierlijk zwemmen en waddend door de sneeuw stappen, komen in 17 verschillende soorten voor. De meeste van deze soorten, 16 om precies te zijn, bewonen het zuidelijk halfrond. De enige uitzondering is de Galapagos pinguïn, die, zoals de naam al suggereert, te vinden is op de Galapagos Eilanden, dichter bij de evenaar.

Antarctica, het ijzige continent, is de thuisbasis van zes van deze 17 pinguïnsoorten. Denk aan de majestueuze keizerspinguïn en de guitige Adéliepinguïn. Perfect aangepast aan de kou, hebben pinguïns een dikke verenlaag en daaronder nog een warme vetlaag. Zo trotseren ze de extreme temperaturen van hun leefomgeving. De verschillende pinguïnsoorten variëren in grootte, van de kleine dwergpinguïn tot de statige keizerspinguïn. Ze hebben verschillende kleuren en patronen, en elk soort heeft zijn eigen unieke kenmerken en gedragingen.

De pinguïn heeft zonder meer een stel goede ogen nodig. Hij is er tenslotte geheel van afhankelijk en slechte ogen betekenen een verminderde kans om te overleven in de natuur. Een pinguïn brengt hooguit 50% van zijn leven op het land door, de overige 50% leeft hij in het water. Zijn ogen moeten daarom zowel onder water alsook op het land goed kunnen zien. Dit heeft de natuur zoals altijd prachtig opgelost. Anders dan bij mensen heeft de pinguïn een plat hoornvlies. De spieren in zijn oog zijn zodanig ontwikkeld dat de oogbol onderwater van vorm kan veranderen waardoor zijn visie scherper wordt. Ook reflecteert de oog het licht minder sterk dan bij ons.
De snavel van een pinguïn is bijzonder geschikt om mee te jagen op vis en kreeftachtigen. Verder gebruikt hij zijn snavel om zichzelf mee te verzorgen en zijn buurtjes van zich af te slaan wanneer ruimte een issue is.
De oren van de pinguïn zitten op dezelfde plek als die van ons, alleen hebben pinguïns inwendige gehoororganen. Hun gehoor is van zeer groot belang, zeker in een kolonie. Zo kunnen ze middels hun gehoor hun partner en hun jong traceren tussen de duizenden andere pinguïns.

Het lichaam van de pinguïn is helemaal bedekt met een zeer dichte laag met veren. Deze veren bieden in de eerste instantie een uitstekende isolatie tegen de kou. Daarnaast zorgt hun verendek samen met hun gestroomlijnde lichaamsbouw ervoor dat ze snel kunnen zwemmen in het water. Dit is niet alleen van levensbelang wanneer ze zelf opgejaagd worden als prooi, maar ook wanneer ze zelf op jacht gaan. Hun snelheid hebben ze echter ook nodig wanneer ze zichzelf uit het water lanceren om op het ijs te springen.
Voor een pinguïn is het op peil houden van hun verendek enorm belangrijk, het is zelfs van levensbelang, want alleen een goed verzorgd verendek kan hen beschermen tegen de zeer extreme kou. Ze besteden er daarom altijd veel aandacht aan. Wist je trouwens dat pinguïns de meeste veren hebben per vierkante centimeter van alle vogels ter wereld? De veren zijn dan ook anders dan die van andere vogels. Het stukje van de veer dat dicht bij de huid zit is donzig van structuur waardoor deze voor extra isolatie zorgt.
De kleuren van de pinguïn zijn helemaal ingesteld op hun dagelijkse bestaan. Het zwart op de rug zorgt ervoor dat ze van bovenaf gezien redelijk onzichtbaar zijn in het water en hun witte buik maakt ze weer onzichtbaar vanaf de zeebodem gezien. Verder zijn de kleuren van de pinguïn ook goed voor camouflage.

3.

We gaan er nu van uit dat pinguïns vroeger konden vliegen, maar tegenwoordig kunnen ze dat absoluut niet. Hun veer-arme vleugels zijn daar eenvoudigweg niet meer voor geschikt. Hun vleugels zijn echter onmisbaar in het water, want ook al vliegen ze nu niet meer in de lucht, ze zijn vliegensvlug onderwater! Een Koningspinguïn kan bijvoorbeeld 8 km per uur zwemmen. Verder, de Keizerpinguïn haalt 7,5 km. per uur, de Kinbandpinguïn haalt snelheden tot 32,3 km. per uur en de Ezelpinguïn is de snelste van allemaal met een snelheid van 36 km. per uur!

4.

Hier zit de huidplooi bij de pinguïns. Mannetjes pinguïns broeden hun ei uit onder deze huidplooi waar het lekker warm en veilig is. Keizerspinguïnen broeden twee maanden lang. Gedurende deze tijd blijven ze altijd bij hun ei. Dat houdt dus in dat ze ook niet op jacht kunnen en dus noodgedwongen moeten vasten totdat het kuikentje wordt geboren en het vrouwtje weer terugkeert. Gelukkig kunnen Keizerspinguïns teren op hun vetlaag. Om warm te blijven bij zeer koude temperaturen schuiven ze regelmatig heen en weer en veranderen ze ook regelmatig van plek zodat pinguïns die aan de buitenkant van de groep staan naar binnen kunnen schuiven. Lopen zit er helaas niet in terwijl er een groot ei bovenop hun voeten balanceert. De jonge kuikens worden hier ook na hun geboorte hier lekker warm en veilig beschermd tegen de kou.

Waar zou een pinguïn zijn zonder zijn staart en benen? Nou, nergens eigenlijk, want hij heeft zijn staart nodig voor diverse dingen. Om te beginnen wordt hun staart gebruikt om tijdens het zwemmen mee te sturen. Ze kunnen hiermee snelle toeren uithalen zoals bochten maken en zelfs zichzelf ermee uit het water lanceren. Daarnaast wordt de staart gebruikt om het evenwicht te bewaren op het land. Onder de staart bevindt zich een dubbele zak dat niet groter is dan een erwt. Dit is de stuitklier. Deze stuitklier produceert stuitvet dat door de pinguïn gebruikt wordt om zijn verendek mee in te smeren. Het stuitvet wordt speciaal gebruikt om het verendek droog te houden.

Waggelen

Het lijkt een open deur: pinguïns hebben korte benen, dus ze waggelen. Maar de waarheid is complexer. Pinguïns hebben lange benen, net als wij, maar ze zijn verborgen onder een dikke laag isolerende veren. In feite beslaan hun benen ongeveer 40% van hun lichaamslengte. Waarom waggelen pinguïns dan? De reden heeft te maken met energiebesparing. Waggelen is efficiënter dan stappen voor pinguïns, waardoor ze minder energie verbruiken tijdens het lopen.

Sommige onderzoekers denken dat de verborgen benen van pinguïns ook helpen om warmte vast te houden. De dikke laag veren rond hun benen creëert een isolerende laag die warmteverlies tegengaat. Bovendien verhoogt waggelen het massamiddelpunt van pinguïns. Dit zorgt ervoor dat er minder druk op hun spieren komt te staan tijdens het lopen, waardoor ze minder vermoeid raken.

Tam-Minton-on-Unsplash

© Tam Minton / Unsplash

De 'onderbenen' van pinguïns zijn inderdaad niet lang. In verhouding zijn hun voetjes vrij groot, wat het lopen bemoeilijkt. Terwijl wij de volle lengte van onze benen kunnen gebruiken, heeft een pinguïn slechts een derde hiervan tot zijn beschikking. Dit resulteert in kleinere stappen.

Om toch te kunnen wandelen en energie te besparen, schommelen pinguïns van links naar rechts. Dit lijkt misschien onbeduidend, maar elke seconde dat een pinguïnbeen in de lucht hangt, bespaart de vogel energie. Waggelen is dus niet alleen schattig, maar ook een efficiënte manier van voortbewegen voor pinguïns. Het helpt hen om te overleven in hun koude omgeving met beperkte voedselbronnen. Dus, de volgende keer dat je een pinguïn ziet waggelen, besef dan dat dit niet alleen een schattig kenmerk is, maar ook een doordachte aanpassing die hen helpt te overleven in hun koude omgeving.

Leefgebied

Antarctica, een ijzige woestenij van 13.829.430 km², bedekt met 95% ijs. Dit is het thuis van zes pinguïnsoorten, die perfect zijn aangepast aan de extreme kou.

Pinguïns hebben een dikke verenkleed en een isolerende vetlaag die hen beschermen tegen de kou. Ze kunnen zwemmen in ijskoud water en jagen op vis, krill en inktvissen. Hun leven speelt zich af rondom ijs, sneeuw, wind en kou. Ze broeden op rotsen of in holen in de sneeuw, en hun jongen worden beschermd door hun ouders. Tot 1821 had geen mens voet op Antarctica gezet. De zuidpool werd pas in 1911 bereikt.

Antarctica is niet alleen groot, maar heeft ook een variërend landschap:

Woestijn: Droge gebieden met weinig sneeuw of ijs.
Bergen: Hoge toppen bedekt met ijs en sneeuw.
Plateaus: Grote, vlakke gebieden op hoogte.
Valleien: Laaggelegen gebieden tussen bergen.
Grote grasvelden: In de zomermaanden ijsvrij.
Nunatak: Een berg zonder sneeuw of ijs.

De pinguïns van Antarctica zijn niet alleen fascinerende wezens, maar ze zijn ook sterk en robust. Deze dieren leven in een van de meest extreme omgeving ter wereld.

Pinguïns op Antarctica

Volg pinguïns live met een webcam direct vanuit Atarctica. Adobe Flash Player is vereist. Klik hier om naar de website te gaan | © Eli Duke | Flickr

Pinguïns zijn fascinerende wezens die in extreme kou kunnen overleven. In Antarctica, waar de temperatuur tot -89,2°C kan dalen en de wind met snelheden tot 248,4 km/h kan waaien, vinden sommige pinguïnsoorten toevlucht in de Rosszee. Deze baai biedt enige bescherming tegen de barre weersomstandigheden.

De pinguïns in Antarctica hebben een dikke verenkleed en een isolerende vetlaag om warm te blijven. Ze broeden op het ijs of in holen in de sneeuw en jagen op vis, krill en inktvissen in het ijskoude water. De Rosszee is een belangrijk leefgebied voor pinguïns en andere Antarctische dieren, en het is van cruciaal belang om dit gebied te beschermen tegen menselijke activiteiten zoals klimaatverandering en vervuiling.

De verschillende pinguïnsoorten in Antarctica, zoals de keizerspinguïn, de Adéliepinguïn en de gentopinguïn, hebben elk hun eigen unieke kenmerken en gedragingen. Ondanks de extreme omstandigheden tonen pinguïns een ongelooflijke veerkracht en schoonheid, en inspireren ze ons met hun perfecte aanpassingen aan hun ijzige omgeving.

Pinguïnvoetjes op het ijs

Pinguïns trotseren urenlang de ijzige kou op Antarctica zonder bevroren voetjes. De natuur heeft hen hiervoor een wonderbaarlijk systeem genaamd Rete Mirabile geschonken.

Pinguïns hebben, net als wij, bovenbenen en knieën, maar deze zijn verborgen onder een dikke laag veren. Dit verklaart hun waggelende gang. Bovenaan hun benen bevinden zich warmtewisselaars. Ze reguleren hun lichaamstemperatuur perfect. Hun gemiddelde temperatuur is 39°C. Omdat hun voetjes geen isolerende veren of vet hebben, moet de warmte elders vandaan komen.

Rete Mirabile in werking:

Vernauwing van aders: In de bovenbenen vernauwen pinguïns hun aders, waardoor de bloedtoevoer naar hun voeten afneemt. Dit helpt warmteverlies te beperken.
Warmtewisselaar: In de voetjes bevindt zich een complex netwerk van aderen waar koud en warm bloed elkaar ontmoeten. Het koude bloed dat terugstroomt naar boven, wordt opgewarmd door het warme bloed in de aangrenzende aders.
Temperatuurregeling: Door deze wisselwerking wordt de temperatuur van de voetjes gecontroleerd. Bij extreme kou blijven ze rond 2°C boven het vriespunt.

Extra bescherming:

Hielenstand: Bij extreme kou buigen pinguïns naar achteren, waardoor hun gewicht op hun hielen rust. Dit beschermt hun voetzoals.
Staart als steun: Hun staart fungeert als steunpunt om te voorkomen dat ze omvallen.

De wonderbaarlijke pinguïn, klein maar krachtig, overleeft dankzij ingenieuze aanpassingen in de barre omstandigheden van Antarctica. Hun voeten, ogenschijnlijk kwetsbaar, zijn in feite een toonbeeld van veerkracht en innovatie in de natuur.

Voedsel

Pinguïns in de Antarctica eten voornamelijk krill. Krill zijn kleine kreeftachtige diertjes. Misschien ken je ze onder hun andere benaming: lichtgevende garnalen. De grootste pinguïnsoorten, de Keizers- en Koningspinguïn, eten inktvis, krill en vis.

Voortplanting

Observeer een pinguïnkolonie en je waant je in een slapstickfilm. Oorverdovende geluiden, penetrante geuren en de constante dreiging van een onvrijwillige mestdouche creëren een chaotische sfeer. Voeg daar vechtpartijen en stiekeme diefstal aan toe en je hebt een komisch pandemonium. De verkleuring van het ijs door pinguïnpoep is zelfs vanuit de ruimte te zien!

Het broedseizoen:

Chaos wordt compleet wanneer pinguïns op zoek gaan naar een partner. De luidruchtige baltsgedragingen van Adéliepinguïns en Kinbandpinguïns in kolonies met duizenden individuen zorgen voor een kakofonie van geluid.

De meeste pinguïnsoorten zijn monogaam en blijven hun leven lang bij hun partner. De Keizerspinguïn is een uitzondering. Door de extreme omstandigheden is er weinig tijd voor romantiek; ze kiezen elk jaar een nieuwe partner om de voortplanting te garanderen.

Pinguïns zijn komische vogels die ons met hun chaotische kolonies en unieke paringsgedrag een glimlach op ons gezicht toveren.

Martin-Wettstein-on-Unsplash

Het broedseizoen begint: Pinguïns verzamelen zich op het droge, klaar voor de zoektocht naar een partner. Degenen die al een partner hebben, vinden elkaar moeiteloos. Anderen beginnen hun zoektocht, terwijl de vrijgezellen nog even van het onbezorgde leven genieten.

Vlak voordat een pinguïn het water induikt, stoot hij luchtbellen uit zijn veren. Dit vermindert de weerstand en verhoogt de snelheid tot wel drie keer! Zo kan hij efficiënter zwemmen en zijn partner vinden.

Pinguïns en liefde:

Monogamie: De meeste pinguïnsoorten zijn monogaam en blijven hun leven lang bij hun partner.
Baltsgedrag: Mannetjes pinguïns tonen hun baltsgedrag om een vrouwtje te imponeren. Dit kan inhouden: roepen, buigen, veren poetsen of steentjes aanbieden.
Nestbouw: Beide partners werken samen om een nest te bouwen. Dit kan van stenen, modder, gras of veren zijn.
Broeden: De ouders wisselen elkaar af met het broeden van de eieren.
Ouderschap: Beide ouders zorgen voor de jongen totdat ze oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.

Pinguïns: fascinerende wezens met een complex liefdesleven. Hun toewijding, samenwerking en unieke paringsgedragingen inspireren ons en tonen ons de kracht van liefde in de natuur.

Nestje

De aanstaande vader pinguïn is verantwoordelijk voor de bouw van een nest van kiezelsteentjes. Hij verzamelt steentje voor steentje, soms versierd met schelpjes, en bouwt een nestje op een verhoging om te voorkomen dat het bij dooi overstroomt. Uitzonderingen zijn de Keizers- en Koningspinguïn, zij maken geen nest. Ze broeden het ei op hun voeten onder een beschermende huidplooi.

Niet alle pinguïns zijn even ijverig. Sommigen stelen liever steentjes van hun buren dan dat ze ze zelf verzamelen. Dit gebeurt vaker dan je denkt, en ook wanneer een ei verloren gaat of een kuiken sterft.

Eieren en broedtijd:

De meeste pinguïnsoorten leggen twee eieren, behalve de Keizers- en Koningspinguïn die er één leggen.
De broedtijd varieert van 32 tot 68 dagen, afhankelijk van de grootte van het ei.
Bij de meeste pinguïnsoorten broeden beide ouders de eieren uit.
Alleen de mannetjes van de Konings- en Keizerspinguïn nemen deze taak op zich.

Een nest vol symboliek:

Het nest symboliseert hard werken, toewijding en het begin van een nieuw leven.
De samenwerking tussen de ouders toont de kracht van teamwork in de natuur.
De verschillende nestbouwstrategieën illustreren de diversiteit binnen de pinguïnfamilie.

Eitje

De broedtijd is een cruciale fase in de pinguïncyclus, gevuld met uitdagingen en wonderen. Nadat de nesten zijn gebouwd, begint het leggen van de eieren. Bescherming tegen de kou is van essentieel belang, want bevriezing betekent het einde voor het embryo. Pinguïns verdedigen hun nest fel tegen indringers, met hun scherpe snavels en krachtige vleugels als wapens.

Mannetjes en vrouwtjes wisselen elkaar af bij het broeden, waardoor er tijd is om te jagen en te rusten. De Keizerspinguïnmannetjes vormen hierop een uitzondering. Zij broeden het ei op hun voeten, onder een beschermende huidplooi, en vasten twee maanden lang. Dit kost hen maar liefst 50% van hun lichaamsgewicht!

De Keizers- en Koningspinguïns broeden hun ei op hun voeten, waar de warmte van hun lichaam het beschermt tegen de extreme kou, die tot -70°C kan dalen bij Keizerspinguïns.

De broedtijd is een test van kracht en uithoudingsvermogen, maar ook van samenwerking. De ouders werken samen om hun kwetsbare ei te beschermen en de komst van nieuw leven te garanderen. De beloning is de geboorte van schattige kuikens die de kolonie nieuw leven inblazen.

Kuikentje

De geboorte van een pinguïnkuiken is een wonderbaarlijk moment, maar het begin van hun leven is ook een kwetsbare periode. Onderkoeling is een groot gevaar, aangezien kuikens nog geen vetlaag of verenkleed hebben om hen te beschermen. Ze zijn volledig afhankelijk van hun ouders voor warmte en voedsel.

Kuikens worden blind en doof geboren en hun spierbeheersing is nog beperkt. De donslaag die ze hebben biedt onvoldoende bescherming tegen de kou, dus ze moeten constant door hun ouders op temperatuur worden gehouden.

Naast de kou vormen aasgieren een constante bedreiging. Ouders kunnen hun jongen geen moment uit het oog verliezen, want een vogel of ander roofdier kan ze in een oogwenk grijpen.

Als er twee kuikens geboren worden en voedsel schaars is, zullen de ouders ervoor kiezen om alleen het sterkste kuiken te voeden. Dit lijkt hardvochtig, maar de natuur dicteert dat alleen de sterksten overleven. De ouders voeden hun jongen door middel van regurgitatie: ze halen voedsel uit hun eigen maag en geven dit aan hun jong.

Wanneer de kuikens oud genoeg zijn, worden ze ondergebracht in een crèche onder toezicht van een aantal volwassen pinguïns. Dit biedt bescherming tegen de kou en aaseters, en geeft de ouders de kans om te jagen.

Natuurlijke vijanden

Pinguïns, ondanks hun schattige uiterlijk en grappige manier van doen, kennen diverse natuurlijke vijanden. Jonge kuikens zijn hierbij extra kwetsbaar.

In het water vormen zeehonden, orka's en haaien een constante bedreiging. Deze jagers loeren op onoplettende pinguïns en kunnen ze met een enkele hap verslinden.

Op het land zijn er minder vijanden, maar pinguïns moeten nog steeds op hun hoede zijn voor zeevogels zoals jagers en reuzenstormvogels. Deze opportunistische vogels stelen eieren en kuikens uit nesten, waardoor de overlevingskansen van de pinguïnpopulatie afnemen.

David-Stanly-Flickr

Relatie tot de mens

Menselijke activiteiten kunnen de natuurlijke balans in de leefomgeving van pinguïns op verschillende manieren verstoren. Naast grootschalige problemen zoals de ozonlaag, overbevissing en olie in zee, is er ook het directe contact tussen pinguïns en mensen.

Toerisme kan pinguïns verstoren. Mensen die te dichtbij komen of ze proberen te aaien, kunnen de dieren laten schrikken. Dit kan ertoe leiden dat ze hun eieren of kuikens achterlaten, die dan onbeschermd zijn tegen roofdieren en de kou.

De bouw van wetenschappelijke gebouwen op Antarctica kan ook voor onrust zorgen. De gebouwen moeten vaak bereikbaar zijn via de zee, waardoor menselijke activiteiten het leefgebied van de pinguïns binnendringen.

Menselijke activiteiten brengen ook vervuiling en geluidsoverlast met zich mee. Auto's, elektriciteit, vliegtuigen, sneeuwscooters en afvalstoffen kunnen de pinguïns stress bezorgen en hun leefomgeving aantasten.

Dit alles leidt tot verlies van leefgebied, verstoring van broedprocessen en verminderde voedselvoorziening. De gevolgen zijn afname van populaties, verminderde overlevingskansen en zelfs uitsterven van pinguïnsoorten.