Toen de luipaardhaai in de negentiende eeuw ontdekt werd kreeg hij over een periode van vier jaar drie verschillende namen toebedeeld. De kop was eraf toen de zoöloog John Edward Grey de luipaardhaai toevoegde aan de lijst van 'species of fish collection' van het British Museum. Hij doopte de luipaardhaai in 1851 met de eerste Latijnse benaming Triakis californica. Helaas vergat hij om ook een beschrijving te geven van de haai bij de naam met als gevolg dat het Nomen nudum werd verklaard, een Latijnse vertaling voor 'blote naam'. Nomen nudum werd altijd uitgevaardigd bij het niet kunnen formaliseren van een naam door het ontbreken van een beschrijving of definitie van het taxon.
Luipaardhaai © Jeffy Can | Flickr
In december 1854 gaf de Amerikaans ichtyoloog William Orville Ayres een lezing. Hij zou de luipaardhaai de Latijnse naam Mustelus felis geven, en William Orville Ayres zou het ditmaal aanvullen met een beschrijving van de haai. Zijn lezing zou worden uitgebracht in de San Francisco krant 'The Pacific' en zou daarna ook worden opgenomen in publicatie cq catalogus van de Proceedings of the California Academy of Natural Sciences.
Nog een beschrijving van de haai zou volgen in april 1855 door de Franse bioloog Charles Frédéric Girard. Hij zou de haai de namen Triakis semifasciata geven, de officiële naam waar de haai tot op de dag van vandaag naar wordt gerefereerd.
Luipaard
Luipaard, je komt de naam vaker tegen en niet alleen bij de Afrikaanse luipaard. Anders dan bij de tijgerhaaien de stierhaaiis de luipaardhaai beslist niet gevaarlijk. Op onze website heb je al kunnen lezen over de zeeluipaard, een zeehonden soort dat leeft op de Antarctica. Nu gaan we je vertellen over de luipaardhaai. Drie verschillende diersoorten met praktisch dezelfde naam en allen hebben ze maar een ding gemeen, ze hebben de bij een luipaard kenmerkende vlekken. Daar houden de overeenkomsten dan ook wel mee op, want alleen de Afrikaanse luipaard kan topsnelheden behalen van 120 kilometer per uur. De luipaardhaai gaat dat echt niet halen, en de zeeluipaard ook niet, niet eens in het water, hoe flexibel en snel hij ook mag zijn.
De luipaardhaai leeft in grote scholen en vertoeft het liefst nabij riviermondingen en baaien. Dit is een voor de mens vrij onschuldige haaiensoort. Hij is verder een geliefde haaiensoort voor de commerciële visserij, de sportvisserij en voor grote Aquariums. Je kunt de haai onder anderen ook zien in het Burgers Ocean aquarium van het Burgers Zoo.
Bouw
De luipaardhaai, Triakis semifasciata, is een categorie uit de Gladde haaien familie van de Triakidae. Hij is herkenbaar aan de zadelvormige vlekken en grote stippen op zijn rug. De haai heeft verder een brede, platte snuit, een lang, slanke lichaam met twee rugvinnen, analevinnen, buikvinnen en een asymmetrische staartvin. De luipaardhaai heeft een gemiddelde lengte van 50,8 cm - 1, 27 m, maar lengtes van gemiddeld 2,5 meter komen ook voor. Hun gemiddelde gewicht is 10 kilo. De zwaarste geregistreerde luipaardhaai woog echter ruim 18 kilo. Dit zijn langzaam groeiende haaien en het duurt wel tien jaar voordat ze seksueel actief zijn.
De luipaardhaai heeft net als iedere andere haaiensoort letterlijk een bek vol tanden. Zijn mond is breed en gebogen. Er bevinden zich 41 -55 tanden in de bovenkaak en 34 - 45 in de onderkaak. De tanden overlappen elkaar en de onderkaak schuift naar voren wanneer ze iets willen pakken met hun mond. De ogen van de luipaardhaai zijn groot en ovaalvormige en hebben een derde witkleurig ooglid, een zogenaamde membraan, dat over de oog schuift om de oog te beschermen. Dit zie je ook bij veel andere haaiensoorten.
Luipaardhaai | © Brain Henerson | Flickr
Haaien hebben grote levers. Deze zit vol met olie. De olie dient als aanvulling voor een natuurlijke balans in het water. Je moet het zo zien, vissen hebben een zwemblaas. De zwemblaas zit vol met lucht en dit zorgt ervoor dat een vis niet zinkt. Haaien hebben geen zwemblaas, ze hebben echter wel hele grote levers vol met olie. De olie werkt als een soort balanceer middel in het water en voorkomt dat de haai zinkt. Duikers gebruiken ook gewichten om hun lichaam mee te verzwaren zodat ze niet omhoog komen, maar onder water kunnen blijven.
Een andere wezenlijk verschil dat haaien hebben met vissen is hun skelet. Het skelet van een vis is van bot gemaakt, het skelet van een haai is daarentegen van kraakbeen en het kraakbeen geeft de haai een grotere mate van flexibiliteit in het water. Druk maar eens op je neus of trek maar aan je oor. In beiden organen zit ook kraakbeen. Nu kun je voelen en zien hoe flexibel beiden zijn en begrijp je ook waarom een haai ook zo flexibel is.
Neus huidflapjes
Vlak bij de neusgaten zitten driehoekige, goed ontwikkelde huidflapjes. Deze huidflapjes werken als sensoren. Ze kunnen middels de neusflappen geuren waarnemen in het water dat langs de flappen stroomt. Amerikaans onderzoekers aan de Universiteit van San Diego hebben bij het bestuderen van de luipaardhaai ontdekt dat de haai zich deels letterlijk laat leiden door zijn neus. In feite is zijn neus zijn navigatiesysteem. Onderzoeken toonden onder andere aan dat een luipaardhaai die niet de beschikking heeft over zijn neus, (onderzoekers deden stukken kantoen doordrenk met petroleum in hun neusgaten om hun neuszintuig te deactiveren), alle kanten op zwommen, terwijl de haaien die wel gewoon het gebruik van hun neus hadden in een rechte lijn zwommen. De onderzoekers konden tijdens het onderzoek het gedrag van de haaien monitoren door middel van GPS-ontvangers.
Voedsel
Luipaardhaaien zoeken naar prooi die dicht bij de bodem van de zee leeft. Hun gebit is uitermate geschikt om onder anderen dingen te verpletteren. Ze hebben een redelijk gevarieerde menu; krabben, kreeften, mosselen, zeeslangen, vissen, octopus, heel soms ook andere haaiensoorten en roggen. Dieren die verstopt zitten onder het zand worden met een snelle ruk omhoog getrokken en gedood.
Leefgebied
Luipaardhaaien leven in een nauwe strook kust aan de oostkust van Amerika. Je kunt ze vinden in de Stille Oceaan vanaf Oregon tot aan de De Golf van California in Mexico. Grote populaties haaien tref je ook aan in de Baai van San Francisco. Luipaardhaaien zijn in principe territoriaal gebonden, maar het is bekend dat ze soms honderden kilometers kunnen afleggen wanneer ze dat willen. Je treft ze aan nabij kelpwouden en rotsachtige riffen. Ze leven op gemiddeld 6 meter diepte, maar kunnen ook naar bijna honderd meter afdalen. Luipaardhaaien vinden het heerlijk om in modderige en zanderige rivierbedden en kust gebieden te vertoeven in water met een gematigde tot koele temperatuur. De luipaardhaaien die noordelijker leven trekken vaak in de winter naar het zuiden om in het voorjaar weer noordwaarts terug te keren.
Luipaardhaai © Brian Gratwicke | Flickr
Voortplanting
Ondanks hun nogal smalle en wat kleine formaat kunnen vrouwelijke luipaardhaaien een enorme worp krijgen. En dan bedoelen we ook echt enorm. De berichtgevingen over hun lengte variëren nogal en dat maakt het moeilijk om de preciese lengte te bepalen, maar als je alle lengtes van de volwassen haaien naast elkaar zet, dan kom je al gauw uit op een gemiddelde lengte van 1,50 voor de mannelijke luipaardhaaien en1,80 voor de vrouwelijke luipaardhaaien. En wanneer je beseft dat het vrouwtje gemiddeld 1,80 meter lang wordt, dan vraag je je echt af; waar láát ze ze???
Nu, je wilt natuurlijk onderhand wel weten hoeveel pups deze haai krijgt en hoe lang de pasgeborenen zijn. We zullen je niet langer in spanning houden. Voortplanting geschiedt in de zomer. Een luipaardhaai vrouwtje heeft een eierlevendbarend, ovoviviaparous, zwangerschap. Dit wil zeggen dat de pups uitbroeden in een ei in de buik van de moeder. Ze is tussen de 10 - 12 maanden zwanger en werpt tussen de maanden maart - juni. Bij hun geboorte meten de pups gemiddeld 20 cm. Een vrouwtjes luipaardhaai kan een worp hebben van vanaf 7 tot een maximum van 36 pups. Hoe groter de haai, hoe groter de worp. De pups worden geboren in warm ondiepe water in haaien crèches.
Relatie tot de mens
De luipaardhaai vormt geen gevaar voor ons. Confrontaties tussen mensen en deze haai gebeuren meestal per ongeluk en stellen in feite niet veel voor. De rol van de mens is echter wederom betreurenswaardig. Luipaardhaaien worden gevangen voor de mensenlijk consumptie, voor sport en om doorverkocht te worden aan aquariums.
Vanwege de hoge dosis kwik in hun lichaam wordt het afgeraden om het vlees van deze haai veel te eten ivm met vergiftiging.
Natuurlijke vijanden
De witten haai en de gevlekte zevenkieuwshaai zijn beiden gek op het vlees van een luipaardhaai. Soms worden ze ook gegeten door zeehonden.
Interssante artikelen: