Stel je een wezen voor dat 250 miljoen jaar geleden met zijn immense grootte de meeste andere dieren overschaduwt. Dit prehistorische wonder was de Shonisaurus sikanniensis, een zeereptiel dat tijdens het Trias heerste. Helaas is het ons niet gelukt om een duidelijke illustratie van de Shonisaurus sikanniensis te bemachtigen wat we enorm betreuren. De illustraties die we in deze artikel zullen tonen laten deze reptiel alleen van onderen zien. We hebben echter een Engelstalige website gevonden met een duidelijke illustratie van het skelet van een Shonisaurus sikanniensis. De site heet Reptile Evolution.com. We raden deze website van harte bij jullie aan! 

De wervelwind van Shinosaurus/Shastasaurus sikanniensis: een blik achter de schermen

Voordat je verder gaat lezen, eerst even dit:

We wilden graag een duidelijk beeld schetsen van deze prehistorische reus, maar stuitten al snel op een wirwar van theorieën. Wetenschappelijke websites en illustraties gaven ons een bonte verzameling van lengtes, gewichten en nekmaten. Zelfs de experts zijn het niet eens over zijn ware gedaante. Is het een Shinosaurus of toch een Shastasaurus? Had het een lange nek of niet? Wat at het? Hoe groot en zwaar was het? De naam Shastasaurus sikanniensis benadrukt wat dat betreft nog meer de verwarrende visies.

Na urenlang speuren en overvloedige hoofdpijnen waagden we ons aan een zo accuraat mogelijke schets van de Shinosaurus/Shastasaurus sikanniensis. Wees gerust, er zijn heel wat haren uitgetrokken van frustratie, want zekerheid over welk prehistorisch wezen dan ook is een illusie, er is nu eenmaal geen beeldmateriaal uit die tijd voorhanden. Shinosaurus/Shastasaurus slaat echter werkelijk alles. We overwogen zelfs om het artikel te schrappen, maar de fascinatie voor deze indrukwekkende dier was te groot. Dat kan positief of negatief zijn, dat laten we aan jullie over. 

We presenteren je onze bevindingen, met de nodige kanttekeningen. Het is aan jullie om je eigen oordeel te vellen over dit omstreden reptiel. Shinosaurus of Shastasaurus, één ding is zeker: hij was enorm, had een lange bek en was een onbetwiste reus in zijn tijd. 

Veel plezier!

Tijdlijn van prehistorische periodes

Zoals je gewend bent van ons beginnen we eerst met een tijdlijn van alle prehistorischs tijdperiodes. Daar gaan we dan!

Om de fascinerende prehistorische zeereptiel Shonisaurus sikanniensis beter te begrijpen, voegen we een tijdlijn toe met alle prehistorische periodes en jaargetallen. Deze tijdlijn helpt je de positie van Shonisaurus sikanniensis in de prehistorie te begrijpen, de tijdsduur van zijn bestaan te begrijpen en deze te vergelijken met andere prehistorische dieren en gebeurtenissen.

Shonisaurus sikanniensis leefde in het Laat-Trias, ongeveer 237-227 miljoen jaar geleden. Dit was een periode in de geologische geschiedenis die bekend staat om zijn warme klimaat en grote verscheidenheid aan zeedieren. 

Een zachte reus 

Shonisaurus sikanniensis, wat hagediskoning betekent, was een gigantisch zeedier met een lange bek. Deze dieren konden wel 21- 25 meter lang worden en 81.5 metric ton, waardoor ze tot de grootste dieren van hun tijd behoorden. Hiermee heeft Shonisaurus sikanniensis een ereplek weten te bemachtigen in het Guiness Book of Records. Shonisaurus sikanniensis had vermoedelijk een lange nek. Met zijn lange nek kon Shonisaurus sikanniensis voedsel uit de waterkolom filteren. De waterkolom is de verticale kolom water boven een bepaald punt in een waterlichaam, zoals een zee, meer of rivier. Shonisaurus leefde in de waterkolom en at kleine organismen die in het water zweefden, zoals plankton en kleine vissen. Dit betekent dat Shonisaurus sikanniensis een filtervoeder was, net als walvissen vandaag de dag. 

In tegenstelling tot veel andere zeereptielen had de Shonisaurus sikanniensis mogelijk geen tanden, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Het fossiele bewijsmateriaal hierover is niet eenduidig. Sommige overblijfselen wijzen op de aanwezigheid van kleine tandjes bij jonge exemplaren. De algehele anatomie van de Shonisaurus sikanniensis doet echter vermoeden dat het hier om een filterende dier gaat. Waarschijnlijk bezaten ze een complex filterapparaat bestaande uit baleinachtige structuren of gespecialiseerde kieuwbogen om plankton en kleine organismen uit het water te filteren. Baleinachtig verwijst naar structuren die lijken op de baleinen van walvissen. Het zijn platen gemaakt van keratine (hetzelfde materiaal als haren en nagels) die uit de bovenkaak van baleinwalvissen hangen.

Het gewicht van de Shonisaurus sikanniensis schatten is een uitdaging vanwege de fragmentarische aard van hun fossielen. Wetenschappers denken echter, op basis van hun grootte en lichaamsvorm, dat ze wel 20 tot 70 ton kunnen hebben gewogen. Ondanks hun immense omvang waren Shonisaurus sikanniensis waarschijnlijk gracieuze zwemmers. Hun gestroomlijnde lichamen en krachtige ledematen, die op peddels leken, stelden hen in staat om efficiënt door de prehistorische zeeën te navigeren.

 © Etemenanki3 | Royal Tyrrell Museum, Alberta, Canada | Wikipedia

Shastasauriden

De Shonisaurus sikanniensis was meer dan een gigantisch zeereptiel. Vaak ten onrechte aangezien voor dinosaurussen, behoorde hij tot een unieke groep genaamd shastasauriden. Deze zachtaardige reuzen waren filtervoeders en concurreerden mogelijk met vroege walvissen en andere zeedieren om voedsel. Fossiele studies onthullen hun cruciale rol in Triassische ecosystemen en werpen licht op de structuur en dynamiek van die prehistorische wereld. Triassische ecosystemen waren de ecosystemen die bestonden tijdens het Triastijdperk, een geologische periode die 252 miljoen jaar geleden begon en 201 miljoen jaar geleden eindigde. Het Trias was de eerste periode van het Mesozoïcum, ook wel bekend als het tijdperk van de reptielen.

Shastasauriden waren dus een groep zeereptielen die leefden tijdens het Trias, ongeveer 250 miljoen jaar geleden. Ze behoorden tot de ichthyosauriërs, een diverse groep van mariene reptielen die in verschillende vormen en maten voorkwamen. Shastasauriden waren echter bijzonder groot, met sommige soorten die wel 21 meter lang konden worden. Ze hadden een lange, slanke nek die hen in staat stelde om efficiënt te filteren naar voedsel in de waterkolom. Hun schedel was groot, met een brede snuit en krachtige kaken. Sommige soorten hadden tanden, terwijl andere mogelijk baleenachtige structuren bezaten om voedsel te filteren. Sommige fossielen van shastasauriden tonen afdrukken van schubben die in een streepvormig patroon waren gerangschikt. Shastasauriden hadden grote, peddelvormige vinnen die hen voortstuwden door het water.

Shastasauriden waren filtervoeders, wat betekent dat ze kleine organismen zoals plankton uit het water filterden. Ze zwommen waarschijnlijk langzaam door de zeeën, op zoek naar voedselconcentraties. Nieuwe vondsten en geavanceerde technologie blijven ons fascinerende details over hun leven en gedrag onthullen, waardoor we een completer beeld krijgen van deze wonderbaarlijke wezens.

Voortplanting

Net als bij elk dier plantte de Shonisaurus sikanniensis zich ook voort. Helaas blijven de details van hun voortplanting een mysterie. Fossiele vondsten hebben geen doorslaggevende aanwijzingen opgeleverd over hun paringsgedrag of ouderschap. Gebaseerd op wat we weten van andere zeereptielen, is het echter mogelijk dat ze eieren legden op het land of in de buurt van de kustlijn legden.

Prooi en roofdieren

Shonisaurus sikanniensis, vanwege hun filterende gewoonten, zouden niet actief op prooi hebben gejaagd. In plaats daarvan brachten ze hun dagen door met langzaam door het water te zwemmen, waarbij ze plankton en kleine organismen eruit filterden.  Ondanks zijn immense omvang en vreedzame levensstijl, had hij waarschijnlijk ook wel vijanden in de prehistorische oceanen. Grote roofdieren zoals plesiosauriërs, mosasauriërs en haaien zouden mogelijk op Shonisaurus sikanniensis hebben gejaagd. Mogelijk verdedigden ze zich met hun grootte, snelheid, staart of door in groepen te leven. Predatie had een aanzienlijke impact op de populaties van Shonisaurus sikanniensis en kan een factor zijn geweest in hun uiteindelijke uitsterving. Nieuwe fossiele vondsten en paleontologische technieken zullen ons meer leren over de gevaren die deze prehistorische reuzen troffen.

Shonisaurus sikanniensis skelet, Nevada State Museum | © Kenneth Carpenter | Wikipedia

Fossielen 

De meeste Shonisaurus sikanniensis fossielen zijn gevonden in wat nu Nevada is, met name in het Berlin-Ichthyosaur State Park. Fossiele vindplaatsen in Nevada tonen een overvloed aan Shonisaurus sikanniensis fossielen. Dit toont aan dat deze gigantische zeedieren mogelijk grote broedplaatsen of voedselvergaderplaatsen in dit gebied hadden gevormd. Ze migreerde mogelijk naar gebieden met een hoge concentratie van plankton of kleine vissen. De vorming van deze voedselvergaderplaatsen kan te wijten zijn aan factoren zoals zeestromingen, opwelling of riviermondingen. 

Fossiele vindplaatsen met veel jonge Shonisaurus sikanniensis fossielen wijzen ook op broedplaatsen. Mogelijk migreerden Shonisaurus sikanniensis naar bepaalde gebieden om te paren en hun jongen te groot te brengen. De omstandigheden in deze gebieden waren gunstig voor de overleving van de jongen, zoals warm water, een voedselrijk omgeving en bescherming tegen predatoren.

Er zijn tot op heden geen Shonisaurus sikanniensis fossielen in Nederland gevonden. Nederland was tijdens het Trias bedekt met ondiep water, wat de vorming van fossielen bemoeilijkt. De fossielen die in Nederland zijn gevonden, zijn van andere soorten die in ondiep water leefden. Het is mogelijk dat Shonisaurus sikanniensis niet in de wateren rond Nederland leefde.

Shonisaurus sikanniensis, de zachtaardige reuzen van de Triaszeeën, blijven onze verbeelding prikkelen. Hun immense grootte, tot wel 21 meter lang, roept vragen op over hun voeding, voortbeweging en levensstijl. Hun unieke anatomie, met name hun lange nek, lange bek en filtermechanisme, maakt ze een fascinerende studie voor paleontologen. De fossielen van Shonisaurus sikanniensis geven ons een glimp van het leven in de Triaszeeën, een tijdperk dat miljoenen jaren geleden verdween.

De jacht op Shonisaurus sikanniensis: een frustrerende, maar lonende reis

Het vinden van informatie over Shonisaurus sikanniensis bleek geen sinecure. In feite grenst het aan het frustrerende. Over Shonisaurus in het algemeen is er al weinig te vinden, maar over Shonisaurus sikanniensis was de informatie schaars. Google verwees ons steevast ook nog eens naar Spinosaurus, een ander fascinerend reptiel weliswaar, maar niet waar we naar op zoek waren. Er hebben wat dat betreft aardig wat scheldwoorden de revue gedaan tijdens ons speurwerk. Ondanks deze hindernissen gaven we niet op en slaagden we erin enkele waardevolle bronnen te verzamelen over deze gigantische zeedier. De informatie die we vonden delen we graag met jullie, in de hoop dat we anderen een stapje verder kunnen helpen in hun zoektocht naar kennis over Shonisaurus sikanniensis.

In tegenstelling tot andere bekende dinosaurussen, is er relatief weinig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar Shonisaurus sikanniensis. Dit resulteert in een beperkte hoeveelheid betrouwbare informatie. De informatie die we vonden was versnipperd over diverse websites, wetenschappelijke papers en forums. Dit maakte het extra moeilijk om een compleet beeld te krijgen van Shonisaurus sikanniensis.

Ondanks de obstakels slaagden we erin om wat wij hopen waardevolle informatie te verzamelen over Shonisaurus sikanniensis. We leerden dat dit prehistorische wezen een van de grootste mariene reptielen aller tijden was, met een lengte van gemiddeld 21 meter, dat Shonisaurus sikanniensis de oceanen bewoonde tijdens het Laat-Trias, ongeveer 237-227 miljoen jaar geleden en dat de lange nek, krachtige flippers en slanke lichaamsvorm maakten Shonisaurus sikanniensis tot een efficiënte jager in zijn prehistorische omgeving.

We hopen dat onze bevindingen een waardevolle bijdrage leveren aan de kennis over Shonisaurus sikanniensis. We moedigen jullie aan om verder te duiken in dit indrukwekkende dier en om zelf op zoek te gaan naar nog meer antwoorden  om de mysteries van dit prehistorische reuzendier te ontrafelen.